โรงงานผลิตความโง่
โรงงานผลิตความโง่ “สวัสดีครับ ยินดีต้อนรับพนักงานใหม่ที่จะเข้ามาทำงานในโรงงานของเรา ภายในโรงงานของเราขึ้นชื่อเรื่องของความสะดวกสบายเรามีเทคโนโลยีต่างๆที่จะช่วยอำนวยความสะดวกให้กับพนักงานในโรงงานอย่างมากมาย หากท่านใดสนใจจะมาเป็นพนักงานในโรงงานของเราก็เชิญเซ็นเอกสารที่วางไว้ข้างหน้าได้เลยครับ”
“เดี๋ยวนะ ที่นี่ที่ไหนแล้วฉันมาอยู่ที่นี่ได้ยังไงฉันจำได้ว่าเหตุการณ์ล่าสุด คือฉันบ่นว่าขี้เกียจแล้วฉันก็นอนเล่นโทรศัพท์ แล้วอยู่ๆทำไมฉันถึงมาโผล่ที่โรงงานนี้ได้ นี่มันเป็นความฝันหรือเปล่า”
“อย่าตกใจไปเลยครับคุณผู้หญิง คุณผู้หญิงเป็นคนที่ถูกคัดเลือกให้มาทำงานในโรงงานของเรา คนที่ถูกคัดเลือกถือเป็นแขกพิเศษสำหรับเรา โรงงานนี้ผมรับประกันเลยว่าเหมาะกับคุณผู้หญิงแน่นอน”
“คุณผู้หญิงหรอตายจริง นี่ฉันเป็นแค่เด็กธรรมดานะ ทำไมนายถึงเรียกฉันว่าคุณผู้หญิง”
“ก็บอกแล้วไงครับว่าคุณคือแขกพิเศษสำหรับเรา อยากเดินชมรอบๆโรงงานไหมครับ จะได้ตัดสินใจถูกว่าคุณผู้หญิงจะร่วมงานกับเราหรือเปล่า”
“เอางั้นก็ได้”
พนักงานต้อนรับคนหนึ่งพาฉันเดินชมรอบๆโรงงาน ภายนอกของโรงงานดูใหญ่โตแต่ก็มีความมืดมนอะไรบางอย่าง ที่มองแล้วดูแปลกตาเอามากๆ แต่ฉันก็ไม่ได้คิดอะไรมาก ฉันว่าน่าจะเป็นสไตล์การตกแต่งของสถาปนิกที่มาออกแบบที่นี่ ส่วนภายในโรงงาน ก็มีพื้นที่กว้าง กว้างมาก เหมือนกับเอาสนามบอล 100 สนามมาวางไว้
“ทำไมที่นี่ถึงกว้างขนาดนี้ล่ะค่ะ แล้วโรงงานนี้เป็นโรงงานผลิตอะไร เครื่องจักร อุปกรณ์การผลิต อยู่ไหนหรอคะ ฉันไม่เห็นจะมีอะไรเลยมีแต่พื้นที่โล่งๆ”
“โรงงานของเราไม่จำเป็นต้องใช้อุปกรณ์พวกนั้นหรอกครับ อุปกรณ์พวกนั้นเป็นอุปกรณ์ที่ไม่จำเป็นเอามาวางไว้ก็จะทำให้กินพื้นที่หรือเปล่า”
“เดี๋ยวนะคะ แล้วคนงานที่นี่เขาทำงานกันยังไงล่ะคะถ้าไม่มีอุปกรณ์”
“ถ้าหากคุณเซ็นสัญญาทํางานกับเรา คุณก็จะรู้เองครับว่าพนักงานที่นี่ทำงานกันยังไง”
โรงงานนี้ดูมีลับลมคมในแปลกๆ ฉันถามว่าทำงานเกี่ยวกับอะไรฉันก็ไม่ได้คำตอบ ได้คำตอบเพียงแค่ว่าฉันต้องเซ็นต์เอกสารเท่านั้นฉันถึงจะรู้ว่าฉันจะได้เข้ามาทำอะไร แต่ด้วยความที่ฉันเห็นว่าโรงงานนี้มีพื้นที่โล่งๆฉันก็เลยคิดว่างานที่ทำไม่น่าจะหนักอะไร ฉันจึงตกลงเซ็นสัญญาแล้วพบว่าเงินเดือนที่ฉันจะได้รับมันมากมายเหลือเกิน ทั้งๆที่ฉันยังไม่มีปริญญาตรีปริญญาโทแท้ๆ แต่ฉันกลับได้ผลตอบแทนราวกับว่าฉันเรียนจบจากเมืองนอกซะอย่างนั้น
“วันนี้คุณเริ่มทำงานได้เลยครับผมจะพาคุณไปที่ห้องพนักงาน”
“ห้องพนักงาน? หมายถึงห้องทำงานของฉันหรอคะ”
“ใช่แล้วครับเมื่อคุณไปถึงคุณก็จะรู้เอง”
ระหว่างทางที่ฉันเดินไปห้องพนักงานฉันก็เจอกับท่อใหญ่ๆท่อนึงที่อยู่กลางโรงงาน ภายในท่อมีน้ำอะไรบางอย่างที่ฉันเองก็ไม่รู้ว่ามันคืออะไรฉันจึงเอ่ยถามพนักงานต้อนรับที่กำลังเดินนำฉันอยู่ข้างหน้า
“นั่นมันท่ออะไรหรอคะ เเล้วน้ำข้างในคือน้ำอะไร”
“น้ำข้างในคือผลผลิตที่เราได้ครับ ผลผลิตนี้เราได้มาจากการทำงานของพนักงานทุกคน คุณยังไม่ต้องสงสัยอะไรตอนนี้เพราะถ้าหากคุณไปถึงห้อง ผมจะอธิบายทุกอย่างให้คุณฟังเอง”
เมื่อฉันไปถึงห้องฉันก็ตกใจกับภาพที่เห็น เพราะฉันได้เจอกับห้องห้องนึงที่มีอุปกรณ์อำนวยความสะดวกทุกอย่าง มีที่นอน นุ่มๆ มีทีวีที่ฉันจะเปิดดูซีรีย์เมื่อไหร่ก็ได้ และที่สำคัญมีอินเทอร์เน็ตให้เล่นตลอดเวลา ฉันจึงสงสัยว่านี่ฉันมาทำงานหรือมาพักผ่อนต่างจังหวัดกันแน่
“นี่มันอะไรกัน นี่มันไม่ใช่ห้องทำงานแต่มันคือห้องนอนหมายความว่ายังไง”
“คุณฟังผมให้ดีนะครับหน้าที่ของคุณคืออยู่ในห้องนี้ตลอดเวลาห้ามออกไปไหน ในห้องนี้มีอุปกรณ์อำนวยความสะดวกทุกอย่างถ้าคุณอยากกินอาหารคุณก็แค่กดสั่งและก็จะมีอาหารมาส่งคุณถึงหน้าประตู ที่สำคัญคุณเห็นสายที่ติดไว้บนหัวนอนไหมครับ สายนั้นเป็นสายที่ติดตัวคุณตลอดไม่ว่าคุณจะไปไหน คุณห้ามถอดมันออกเด็ดขาดเพราะไม่อย่างนั้นมันจะส่งผลต่อสมองของคุณ”
“แล้วมันขึ้นสายอะไร แล้วงานของฉันคืออะไรนี่ฉันงงไปหมดแล้วนะ”
“มันคือสายที่จะดูดความรู้จักสมองของคุณส่งไปยังท่อที่คุณเห็นเมื่อตะกี้ ส่วนงานของคุณก็คือการนอน คุณอยากทำอะไรก็เชิญตามสบายความขี้เกียจคืองานของคุณผมพูดแบบนี้คุณเข้าใจใช่ไหม เพราะโรงงานของเราคือโรงงานผลิตความโง่ดังนั้นผมจำเป็นต้องใช้ความขี้เกียจของคุณเพื่อสร้างผลผลิตให้กับโรงงาน หน้าที่ของคุณคือคุณต้องอยู่เฉยๆไม่ต้องหาความรู้ไม่ต้องคิดอะไรทำตัวขี้เกียจไปวันๆแค่นี้ก็ถือเป็นการทำงานแล้ว”
ในตอนแรกที่ฉันทำงานอยู่ในโรงงานนี้ฉันก็รู้สึกว่าทุกอย่างมันดูเข้าท่าและสะดวกสบายไปหมด ฉันไม่ต้องทำอะไรแถมยังได้เงิน แต่พอฉันอยู่ไปเรื่อยๆหัวของฉันก็รู้สึกแปลกๆ ฉันรู้สึกว่าฉันไม่รู้อะไรเลยเกี่ยวกับโลกใบนี้ ฉันแทบจะไม่มีความรู้อะไรเลยในหัวสมอง ถ้าหากเป็นแบบนี้ไปเรื่อยๆฉันก็จะกลายเป็นคนโง่เขลา ซึ่งฉันไม่ได้ต้องการให้มันเป็นแบบนั้น ฉันจึงตัดสินใจเราออกจากโรงงานและกลับมาใช้ชีวิตตามปกติ
โรงงานนี้เป็นโรงงานผลิตความโง่เหมาะสำหรับคนที่มีความขี้เกียจแต่คนที่เข้าไปทำงานในโรงงานนี้จะได้รับผลเสียมากกว่าผลดีนั่น ก็คือการที่พวกเขานอนอยู่เฉยๆใช้ชีวิตอย่างสะดวกสบายและไม่ทำอะไรเลยปล่อยให้สายที่อยู่บนหัวนอนดูดเอาความรู้ของสมองออกไปหมด สุดท้ายพวกเขาก็จะกลายเป็นคนที่มีแต่ความว่างเปล่าและเสียชีวิตลงในที่สุด
ฉันลืมตาตื่นขึ้นมาพร้อมกับรับรู้ความจริงว่าฉันกำลังฝันและหลุดเข้าไปในสมองของตัวเอง โรงงานที่ฉันเห็นพื้นที่โล่งๆภายในโรงงานนั่นก็คือสมองของฉันเอง ส่วนคนที่เป็นพนักงานต้อนรับนั่นก็คือความขี้เกียจที่จะนำพาฉันไปสู่ความโง่เขลาความขี้เกียจของฉันสามารถหยุดได้หากฉันเห็นคุณค่าของเวลาและไม่ใช้เวลาไปอย่างเปล่าประโยชน์ พอฉันตื่นขึ้นมาจากฝันฉันก็รู้เลยว่าสิ่งที่ฉันควรทำมากกว่าการนอนอยู่เฉยๆก็คือการหาความรู้มาใส่หัวบ้าง อย่างน้อยมันก็ทำให้ฉันพอมีปัญญา มีข้อมูลในสมอง สมองของฉันก็จะไม่โล่งเหมือนกับโรงงานผลิตความโง่ที่ฉันเพิ่งเข้าไปสำรวจเมื่อกี้
